Niewydolność serca (HF) jest zespołem klinicznym charakteryzującym się występowaniem objawów, takich jak duszność, zmęczenie i obrzęki. Nieprawidłowości w strukturze lub funkcji mięśnia sercowego, w konsekwencji prowadzące do podwyższonego ciśnienia wewnątrzsercowego i zmniejszenia pojemności minutowej serca, są przyczyną HF. Na całym świecie na HF cierpi około 26 milionów osób, co zwiększa koszty opieki zdrowotnej i obniża jakość życia pacjentów. Przyczyny HF w krajach rozwiniętych to głównie przewlekły zespół wieńcowy oraz nadciśnienie tętnicze. Algorytmy zawarte w wytycznych ESC pozwalają z dużym prawdopodobieństwem ustalić rozpoznanie HF w krótkim czasie. Diagnostyka HF opiera się na ocenie czynników ryzyka, objawów, badaniach EKG, echokardiograficznym oraz oznaczeniu peptydów natriuretycznych. HF klasyfikowana jest według frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF), wyróżniając niewydolność serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory ≤ 40% (HFrEF), z łagodnie obniżoną frakcją wyrzutową powyżej 40%, ale poniżej 50% (HFmrEF), niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory ≥ 50% (HFpEF). Farmakoterapia HF obejmuje β-adrenolityki, ACEI/ARNI, MRA i SGLT2i, a także diuretyki w razie cech przewodnienia. Personalizowane leczenie ma na celu zmniejszenie objawów, poprawę jakości życia oraz zapobieganie ponownym hospitalizacjom. Niezmiernie istotne jest wczesne wdrożenie pełnej farmakoterapii niewydolności serca, a także jej szybka intensyfikacja.
Autor: Magdalena Dudek
dr n. med.
I Klinika Kardiologii, Uniwersytet Medyczny im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Poznaniu